One Session Coaching gaat verhuizen. Een bijzondere gebeurtenis want ik ga terug naar Bussum waar ik ruim 12 jaar heb gewoond. Bijzondere gebeurtenissen worden bij mij als regel begeleid door een opvallende samenloop van omstandigheden. Het lijkt er dan op dat er een parallel universum is dat boodschappen uitzendt waardoor gebeurtenissen een bepaalde lading of betekenis krijgen. Mijn hoogsensitiviteit speelt daarbij een grote rol besef ik. Het is net alsof ik die samenloop van zaken oproep of aantrek. Deze verbinding met datgene wat zich achter de schermen afspeelt hebben overigens de meeste hoogsensitieve mensen.

Ik zal je niet langer in spanning houden en het bijzondere verhaal van mijn verhuizing vertellen, die eind juni gaat plaatsvinden en nu al vol betekenis is en geladen met kracht en energie. Het gaat definitief gebeuren. Nu moet je weten dat ik al een paar jaar kijk naar woningen in Bussum en steeds was het niet je dat. Ik kwam er niet uit. Zelfs het makelaarskantoor waar ik de deur plat liep werd gek van mij. Dat is alweer een tijd geleden.

De laatste dag van april dit jaar kwam ik weer eens thuis van een dagje reizen en reed met mijn auto naar de ingang van de parkeergarage, welke net doorloopt onder mijn balkon. Daarop was een groot spektakel te zien van veren die alle kanten opvlogen. Een hele groep eksters was er met veel ophef en gesnater bezig iets uit te vechten. Shocking echter was het om te ontdekken dat het ging om een liquidatie van een ekster die werd uitgestoten uit de groep.

En jawel, ik trok de schuifdeur naar het balkon opzij en zag een zwaar gehavend exemplaar waar al het leven uit was verdwenen, te midden van een zee van veren en hier en daar een paar spetters bloed. Dit was het eindstation van een vogelleven. In de bomen en struiken in de buurt kwetterden nog vele eksters door en was de lucht geladen met emotie, zo leek het. Voordat ik aan de onverwachte schoonmaakklus begon maakte ik eerst maar even mijn post open. Een brief van de eigenaresse van het pand waarin ik woon zat erbij: opzegging van de huur per 1 juli. Ja, ik zit hier op basis van tijdelijke bewoning. Al drie jaar trouwens. Maar goed het startsein voor het vinden van nieuwe woonruimte was gegeven en hoe!

Afgelopen vrijdag was ik in Bussum om een woning te bezichtigen die er op internet uitzag als de grote belofte waar ik al heel lang naar op zoek was. Ik was nèt vijf minuten te laat, maar de dame van het makelaarskantoor stond nog voor het pand. Het was en is mijn droomwoning. Ik heb ja gezegd.

Ben een kilometer verder naar park Clingendael gereden en op een bankje gaan zitten. Ik zat er nog niet zo lang, kwam er een klein (Iraaks of zo) jongetje voorbij, vijf jaar oud schat ik, met zijn ouders en nog iemand. Hij zag mij en kwam pardoes tot stilstand. Hij wankelde zelfs even. Grote ogen. Ik zwaaide. Hij stond anderhalve meter voor me. Hand? zei ik, terwijl ik de mijne uitstak. Hij weifelde even. Ik trok mijn hand terug, waarop hij de zijne voluit uitstak. Ik pakte zijn bruine knuistje, nog veel te klein voor deze wereld, schudde zachtjes en liet hem weer los. Zijn gezicht sprak boekdelen van verbazing. Iedereen lachte. Bijzonder. Ik dacht het is goed zo. Welkom in Bussum. Ik ben weer thuis.